Стась Карпаў. Фота з фэйсбука
Цэлы дзень чытаў поўныя фаталістычныя лірызму разважанні рускай інтэлігенцыі, раптам прызнанай «годным».
«Не ўпэўнены, што змагу забіць, я папрашуся ў тыл»
«Я пайду на вайну, а што рабіць, інакш артыкул».
«Выбару няма, давядзецца ехаць».
Іншымі словамі, яны будуць ваяваць. Не хочуць, але будуць.
Асабіста я яшчэ ў лютым сказаў жонцы, што на вайну не траплю ні пры якіх умовах. Ну то бок такога варыянту пры якім б я страляў ва ўкраінцаў проста няма.
Турма, вядома, зусім не тое, чаго б я хацеў для сябе, і таму з 20-га года ў Беларусі я сядзеў даволі ціха. Ціха-прыціха.
Але ёсць рэчы і больш страшныя, праўда?
Дапусцім, быць забітым. Гэта непрыемна.
І вось яшчэ што: паехаць на вайну супраць тых, каму ты хочаш перамогі і раптам перамагчы. Страляць у іх, забіваць іх, бачыць іх смерць і неяк сябе суцяшаць, што «за тое — не сеў».
Як табе такое, дарагі рускі інтэлігент.
Давай уявім на імгненне, што ты выйграў. І ты, вядома ж, апынешся адзіным у цягніку, хто вяртаецца не будучы абвешаны п***нымі мабіламі і былымі ў выкарыстанні станікамі.
Але потым, што ты будзеш рабіць, калі твая краіна, у а*** [шоку] ад перамогі, наступныя 80 гадоў стане бухаць за твой гераічны подзвіг і цягаць цябе на парады, раздаючы медалькі і макарончыкі?
Ты ж разумееш, дарагі інтэлігент, што ты інтэлігент толькі таму, што не ваяваў, а пісаў усё вось гэта, пра каштоўнасць жыцця і свабодаў.
А калі ты сядзеш у цёплы аўтобус і перасячэш украінскую мяжу — ты здохнеш як інтэлігент, нават калі фізічна больш-менш выжывеш. Што ты напішаш у сваёй «Новай газеце», калі вернешся або прама з франтоў? Аб хатнім побыце або паходнай кухні?
Ці пра тое, саўдзельнікам якіх зверстваў стаў асабіста ты сам?
Хронікі акупанта?
Карацей, нічога падобнага, рускі інтэлігент. Ты фіг што напішаш. Па вяртанні ты пойдзеш у Яндэкс Таксі. Калі пашанцуе прыбыць з рукамі.
