Ціханоўская ў гэты дзень звярнулася да беларусаў з наступнымі словамі:
«27 ліпеня — гэта дзень, які быў Днём Незалежнасці Беларусі да пачатку рэжыма. У гэты дзень у 1990 годзе была прынятая Дэкларацыя аб дзяржаўным суверэнітэце Беларускай ССР.
Чаму гэты дзень перастаў быць святам у Беларусі? Бо на рэферэндуме 1996 года Лукашэнка перанёс Дзень Незалежнасці на 3 ліпеня. Так Беларусь стала адзінай постсавецкай краінай, дзе Дзень Незалежнасці ніяк не звязаны з незалежнасцю ад СССР.
Калісьці я і сама не ведала, чаму гэты дзень такі важны. Не бачыла адрозненняў паміж 27 ліпеня і 3 ліпеня. Думала, што калі я «не лезу ў палітыку», то і мяне яна ніколі не закране. Я памылялася.
А ў гэты час шмат хто ўжо працаваў дзеля таго, каб Беларусь мела сапраўдную незалежнасць.
Краіна існуе, пакуль яна незалежная. Яе можна параўнаць з дарослай сям’ёй, якая ўстала на ногі, абзавялася сваім жыллём, навучылася кіраваць сваім бюджэтам і ўжо не хоча ад кагосьці залежаць. Але раптам такой сямʼі прапануюць вярнуцца ў камуналку і жыць разам з чужынцамі. Няма такіх семʼяў, якія б пагадзіліся.
Патэлефануйце сёння сваім сябрам, бацькам, бабулям і дзядулям. Распавядзіце ім гісторыю гэтага дня, калі яны яе не ведаюць. Сапраўдная незалежнасць трымаецца не на палітыках і чыноўніках. Яна трымаецца на людзях, якія ведаюць, што мы беларусы — а не нейкі іншы народ. Яна трымаецца на людзях, якія ганарацца тым, што мы беларусы — ганарацца нашымі продкамі, нашымі перамогамі, нашымі сімваламі і нашымі святамі.
Я ўдзячная ўсім, хто аддаў свае сілы на дасягненне Беларуссю суверэнітэта — і на абарону яго рэальнага сэнсу.
У гэтыя цяжкія дні я заклікаю ўсіх беларусаў памятаць пра сапраўдны Дзень Незалежнасці. Я зычу нам усім заставацца беларусамі, у якіх абставінах мы б ні знаходзіліся. І тады Беларусь ніколі не знікне, а будзе сапраўды незалежнай і развітай краінай».
