Падпісаным законам
уводзіцца інстытут спецыяльнай (завочнай) вытворчасці па крымінальных справах у дачыненні да абвінавачаных, якія знаходзяцца па-за межамі Беларусі і «ўхіляюцца ад яўкі ў орган, што вядзе крымінальны працэс».
Таксама законам вызначаецца пералік складу злачынстваў, па якіх у дачыненні да абвінавачанага можа быць распачатая такая спецыяльная судовая вытворчасць.
Да іх адносяцца — «акт тэрарызму, генацыд, наёмніцтва, здрада дзяржаве, дыверсія, стварэнне экстрэмісцкага фарміравання альбо ўдзел у ім, масавыя беспарадкі, заклікі да санкцый».
Вядома, што ў цяперашніх беларускіх умовах, калі адсутнічаюць як з'ява незалежныя следства і суд, любое з гэтых абвінавачанняў можна закідаць чалавеку зусім адвольна, без найменшых на гэта падстаў, што шырока і практыкуецца.
Таксама «з улікам правапрымяняльнай практыкі ўдасканальваецца парадак абскарджання судовых рашэнняў у крымінальным працэсе». Уводзяцца новыя стадыі касацый і нават даецца магчымасць абскарджання ў апеляцыйным парадку прысудаў, якія выносяцца Вярхоўным Судом, калі ён дзейнічае ў якасці суда першай інстанцыі.
Але ў беларускіх умовах гэтыя змены ніякага практычнага значэння не маюць, паколькі касацыйныя органы ў лукашэнкаўскай Беларусі ніколі не задавольваюць апеляцый па палітычных справах і заўсёды пакідаюць прысуды без зменаў.
