— У чэрвені з'явілася нечаканая інфармацыя, што вы пакідаеце «Іслач», бо вырашылі пераехаць у ЗША. Як так атрымалася?
— Насамрэч усё досыць проста. У мяне бацькі ў разводзе, мама шэсць гадоў таму атрымала green-card і з'ехала ў Амерыку. Увесь гэты час я не бачыў яе і, вядома, засумаваў, хацелася ўжо сустрэцца. Калі пачалася вайна, Беларусь па зразумелых прычынах пачалі прышпільваць да Расіі, уводзіць санкцыі, ускладняць працэс атрымання віз і гэтак далей. Падумаў, што калі ў бліжэйшы час не паеду ў ЗША, то магу яшчэ доўгі час гэтага не зрабіць. Літаральна на працягу некалькіх тыдняў мы са старэйшай сястрой зрабілі ўсе дакументы, візы, сабралі рэчы, і разам з яшчэ адной сям'ёй з Бабруйска пераехалі. Рэальна, калі б думалі яшчэ, то не выключаю, што потым магчымасці ўбачыць маму ўжо не было б.
Дзесьці 3 мая мы з сястрой з'ехалі ў Маскву падавацца на візу. Я папярэдзіў Саныча [трэнера Аляксандра Радзькова], агента, родных. Дзесьці праз 11 дзён дакументы былі гатовыя, а праз яшчэ пяць дзён мы выехалі. Гэта значыць часу на зборы, на рашэнне ўсіх спраў, у тым ліку высяленне з кватэры, было няшмат.
— Як Радзькоў адрэагаваў на тое, што вы яшчэ да заканчэння першага круга чэмпіянату пакідаеце каманду?
— Думаю, яму хацелася б папрацаваць разам даўжэй, ды і ў мяне было такое жаданне, што тут хаваць. Тым не менш Саныч не спыняў мяне, не адгаворваў. Ён разумеў, што ў мяне мама ў ЗША, а я яе не бачыў шэсць гадоў. Таму трэнер мяне падтрымаў цалкам, агент быў на маім баку. Дзякуй ім вялікі за дапамогу і падтрымку.
— Як адрэагавалі партнёры па камандзе?
— Як ужо сказаў, ведалі пра мае планы не ўсе. Юра Казырэнка, Алег Патоцкі, яшчэ парачка чалавек. Сказаў ім, як ёсць, Юра цалкам падтрымаў. Сказаў, што калі я буду шчаслівы пры гэтым, то, вядома, трэба з'язджаць. Па сутнасці, улічваючы вайну ва Украіне і падзеі, звязаныя з ёй, санкцыі ў дачыненні да Беларусі і Расіі, у мяне быў апошні шанец, каб з'ехаць у ЗША да мамы. У Бабруйску застаўся тата, ён, вядома, быў засмучаны, заўсёды цяжка расставацца з роднымі. Але я ўпэўнены, што мы яшчэ сустрэнемся.
— У вас былі пэўныя перспектывы ў беларускім футболе, але вырашылі ад гэтага адмовіцца?
— Так, гуляў у вышэйшай лізе, у «Іслачы» мне давяралі. Але ўсё-такі адважыўся на пералёт, таму што, паўтаруся, была рызыка, што маму яшчэ доўга не ўбачу.
— Як дабіраліся да ЗША?
— Спачатку ў Польшчу, адтуль — у Францыю. А ўжо затым — у Мексіку. Чаму не адразу ў Амерыку? Па пэўных прычынах проста не было магчымасці прамым рэйсам туды дабрацца, таму мы пераляцелі з сястрой у Мексіку. Некалькі дзён жылі ў гатэлі ў Канкуне, а затым у нас было шэсць гадзін лёту да мяжы з Амерыкай.
Ужо там, на тэрыторыі ЗША, мы апынуліся ў так званым border. Скажам так, гэта такі вялікі будынак, куды першапачаткова селяць тых, хто хоча перабрацца ў Амерыку і атрымаць там прытулак.
Мы ж адразу, калі прыбылі на мяжу, сказалі, што хочам атрымаць прытулак у Амерыцы. У будынку шмат маленькіх халодных пакояў, памер — дзесьці 2 на 3 метры. У памяшканні ў мяне было 11 чалавек. Нас выводзілі толькі на сняданак, абед і вячэру. Туалет — у памяшканні, нічым не абгароджаны. І вось у такім становішчы я пражыў тыдзень. Сястра была дзесьці ў іншым пакоі.
— На якой падставе вы прасілі прытулак, што ўказвалі прычынай?
— Калі шчыра, не хочацца пра гэта казаць.
— Якія людзі сядзелі разам з вамі?
— Такія ж, як і я: няма забойцаў, гвалтаўнікоў і маньякаў. Сядзелі тыя, хто хоча перабрацца ў ЗША, людзі абсалютна рознага ўзросту. Я ў гэтай кампаніі быў адным з самых малодшых. Там былі асеціны, з якімі меў зносіны. Пазнаёміўся з хлопцам з Гродна — мы з ім дагэтуль кантактуем.
— Людзі распавядалі, чаму прыляцелі ў Амерыку?
— Ды розныя прычыны, у тым ліку сваякі ў ЗША, да якіх не было іншага шляху дабрацца, акрамя як праз Мексіку. Былі людзі з Расіі, шмат міліцыянтаў, якія з'ехалі з Радзімы з-за вайны і нежадання падтрымліваць яе.
— Што было пасля вызвалення з border?
— Я, вядома, не злачынец, але на мяне надзелі кайданкі (так трэба па правілах) і ўжо на самалёце перавезлі ў Луізіяну, ляцеў дзесьці 3 гадзіны. З 7 па 29 чэрвеня я прасядзеў ужо ў нейкай казарме. Там умовы былі падобныя на тыя, што ў войску: велізарнае памяшканне на 80 чалавек, можна на вуліцы трэніравацца, бегаць, там былі спецыяльныя панадворкі. Увогуле, усё, як у фільмах:).
— Можа, яшчэ форму выдавалі?
— Там, дзе я жыў тыдзень [у бордэры], нічога не выдавалі — знаходзіўся ў сваім адзенні. Пры гэтым нас вывелі памыцца ўсяго адзін раз. А вось па прылёце ў Луізіяну далі ўсё — ад шкарпэтак да трусоў. Такая турэмная вопратка. Было адчуванне, што мы нейкія злачынцы, і нават адзенне падобнае на тое, што выдаецца ў турмах ЗША — аранжавая.
— Чым вас кармілі ў гэтых месцах?
— У border у асноўным былі бургеры, але я асабліва не хацеў. Спаў ўвесь час. У Луізіяне было і першае, і другое, і трэцяе. Толькі графік прыёму ежы дзіўны: сняданак у тры гадзіны ночы па мясцовым часе, у 11 — абед, у пяць вечара — вячэра. Проста ў супрацоўнікаў установы працоўны дзень пачынаўся вельмі рана, таму мы і снедалі сярод ночы. Што тычыцца ежы, то там лепей, чым у border. Кашы, шмат мексіканскай ежы, тыя ж такас. Толькі вадкага, то-бок супоў, не было. Зрэшты, есці хацелася, так што ішло ўсё.
— Вы адчувалі сябе як у турме?
— Скажам так, разумеў, што абмежаваны ў свабодзе, а калючы дрот на плоце даваў нейкае адчуванне турмы. Адзінае, там можна было спакойна памыцца, калі хочаш.
— Успамінаю амерыканскія фільмы, дзе паказаны турмы: вялікія будынкі ў некалькі паверхаў, панадворкі, дзе зняволеныя гуляюць у баскетбол, займаюцца на трэнажорах, размаўляюць адзін з адным, а за імі з вышкі назіраюць наглядчыкі.
— У мяне было нешта тыпу такога, толькі без наглядчыкаў на вышцы. Плюс ніхто з работнікаў не хадзіў са зброяй. Мы ж не злачынцы.
— Чым вы займаліся?
— Шмат спаў, а ў абед займаўся — адціскаўся, працаваў на брусах, прэс качаў.
Увесь гэты час вырашалася маё пытанне па прадастаўленні прытулку ў ЗША. Мама, хоць пакуль нідзе і не працуе, наняла адваката, які дапамагаў. Увогуле, стандартныя працэдуры. І тое, што я ў такім рытме правёў каля месяца, яшчэ па-боску. Некаторыя наогул па некалькі месяцаў сядзяць.
— Быццам бы і ў футбол гулялі
— Так, з лацінаамерыканцамі — аргенцінцамі, мексіканцамі. Добрыя пацаны, толькі шумныя, але мы, беларусы і рускія, трымалі іх, не давалі шумець:). Ну і пагуляць было прыемна.
— Форму страцілі?
— Можа, кілаграмы два набраў, хоць пастаянна займаўся самастойна. Горш стала з бегам, тут трэба падцягваць. Калі пераехаў у Лос-Анджэлес, пачаў ужо трэніроўкі з трэнерам, каб ён дапамог вярнуць форму.
— На якой мове размаўлялі ў цэнтры для замежнікаў?
— Самае цікавае, што ў Амерыку я паляцеў, наогул не валодаючы англійскай. Але былі побач рускія пацаны, якія перакладалі, ды я і сам з часам шмат чаму навучыўся.
— Калі ляцелі ў ЗША, думалі, што так усё абернецца?
— Безумоўна. Адзінае, разлічвалі, што ўсё пройдзе нашмат хутчэй, а так пратрымалі некалькі тыдняў. Сястра сядзела ў іншым штаце, яе выпусцілі крыху раней, таму яна да мамы прыехала за пару дзён да мяне.
Калі выйшаў з-за кратаў, не разумеў, што наогул адбываецца. Быў на сувязі з мамай, але дабірацца да Лос-Анджэлеса трэба было самастойна. На самалёце да Даласа, а потым ужо да Лос-Анджэлеса. Балазе, усе рэчы і грошы, што ў мяне былі, вярнулі. Сястра, як я ўжо сказаў, чакала мяне там. Што да майго статусу, пакуль пытанне вырашаецца. У любым выпадку галоўнае, што я на свабодзе і з роднымі. Пачалося новае жыццё.
— Якія ўражанні ад Лос-Анджэлеса?
— Пакуль толкам не вывучыў яго, шмат бытавых клопатаў. Нейкія месцы ўбачыў, здзівіўся, але не больш. Ужо потым буду пазнаваць горад.
— Якія планы па футболе?
— З агентам я пастаянна на сувязі, так што ён павінен дапамагчы з праглядамі. Куды запросяць, туды і паеду. Плюс тут ёсць знаёмыя, якія, магчыма, нешта знойдуць. Пакуль набіраю форму, і ўжо праз пару тыдняў буду ездзіць па праглядах. Якія ў мяне перспектывы, нават не магу сказаць, таму што яшчэ нават не бачыў, як тут гуляюць мясцовыя хлопцы.
У Лос-Анджэлесе ёсць дзве каманды, якія гуляюць у MLS, ёсць яшчэ ў Лізе ніжэй, якая называецца USL. Калі пашанцуе, калі пакажу сябе з лепшага боку, то, Можа, траплю ў «Лос-Анджэлес Гэлаксі»:).
— А калі не атрымаецца замацавацца ў футболе?
— Шчыра кажучы, нават пра гэта не думаю. Буду рабіць усё, каб быць у выглядзе спорту і гуляць.
— Аб вяртанні ў Беларусь думаеце?
— Пакуль гэта вельмі далёкія перспектывы. Трэба тут уладкавацца, гуляць, жыць нармальнай паўнавартаснай жыццём. А ўжо потым буду думаць, вяртацца ў Беларусь ці не. Час пакажа.
